Manisa artık sessiz.
Şehir gürültüsünü kaybetmedi belki, ama anlamını yitirdi. Caddelerden geçen araçların sesi aynı; ama bir şey eksik. Sabah erken saatlerde esnafla çay içen, belediye protokolünden önce çocukların başını okşayan, su faturasını düşünen bir vatandaşın omzuna sessizce destek olan bir adam vardı. Artık yok.
Adı Ferdi Zeyrek’ti.
Ve onun gidişi, bu şehir için bir idari değişiklik değil; kolektif bir duygusal sarsıntıydı.
Politik Değil, İnsanî Bir Duruştu
Ferdi Zeyrek sıradan bir belediye başkanı profiline hiçbir zaman uymadı. Göreve geldiğinde rakamlardan çok sokakların dilini konuştu. İlk icraatları arasında suya indirim, halk ekmek erişimi ve sosyal yardımların hızlandırılması vardı. Fakat onu gerçek bir figüre dönüştüren şey; sayılara değil, insanlara temas etmesiydi.
Göz hizasından konuşurdu.
Duruşu kendinden emindi, yaklaşımı ise sıcak ama özenliydi. Bu yüzden insanlar onu seçmen gibi değil, aileden biri gibi gördü. Ona oy vermeyenler bile onun dürüstlüğüne ve insanlığını yitirmemiş yönetici tavrına saygı duymaktan geri durmadı.
Şehri Betonla Değil, Bağla İnşa Etti
Ferdi Zeyrek’in mesleği mimarlıktı. Ancak o, şehirle olan bağını yalnızca yapılarla kurmadı. İnsan ilişkilerinin, göz göze gelmenin, sokakta durup bir selam vermenin mimarisini inşa etti. Onu tanıyan herkes, görevinden önce insan oluşunu hatırlıyor bugün.
O bir yönetici değil, yaşayan bir vatandaştı. Gören, duyan, hisseden, sorumluluk alan bir kardeş gibiydi bu şehir için.
Yas Tutan Bir Şehir
Manisa şimdi sadece bir kaybı yaşamıyor. Yas tutuyor. Siyasi görüşü ne olursa olsun binlerce insanın sessizce ardından yürümesi, hastane önlerinde sabahlayan gençler, sosyal medya üzerinden yapılan yüzlerce içten paylaşım, halktan bir kullanıcının yaptığı o cümleyle özetlendi:
“Biz bir süreliğine düğün yapamayacağız. Çünkü bu şehir birini kaybetti.”
Ve bu yalnızca mecazi bir ifade olmadı. Planlanan düğünler ertelendi. Organizasyonlar sessizce iptal edildi. Çünkü bu yas sadece bireysel değil, toplumsaldı.
Ferdi Zeyrek bir “başkan” olarak değil, bir dost, bir komşu, bir evlat, bir ağabey olarak anılıyor şimdi. Unvanı yok artık; onun yerine içten bir eksiklik duygusu var.
O artık bu şehrin gündelik telaşında, bir çocuğun başını okşayan elde, sabah çayı içilen esnaf masasının kenarında, kaldırımlarda yürüyen yavaş adımlarda yaşayacak.
Adı, bu kentin hafızasında, yüreğinde kalacak.
Ve Ferdi Zeyrek, Manisa’da her gün yeniden hatırlanacak.
News
