Sabahın ilk ışıklarında okul çantası değil, çekiç taşıyan çocuklar var bu ülkede. Ellerinde kalem olması gereken yaşta, tornavida tutan, fabrika dumanlarına karışan çocuklar… Sokakta ayakkabı boyayan, cam silen, çöpten plastik toplayan o küçücük bedenler, aslında hepimizin gözünün önünde ama çoğu zaman görmeyi tercih etmediğimiz bir utanç gerçeğiyle yaşıyor: Çocuk işçilik.
Her çocuğun hakkı olan oyun, eğitim, sevgi ve güven; milyonlarca çocuğun hayatında eksik. Çünkü bazıları doğdukları evlerde sıcak bir yatak değil, soğuk bir çalışma tezgâhı buluyor. Ailesinin geçimine destek olmak zorunda bırakılan çocuklar, aslında çocuk değil, erken yaşlandırılmış yetişkinlerdir. Onlar için ne lunaparklar var, ne karne hediyesi, ne de bayramlık kıyafetler… En büyük hayalleri, hiç çalışmadan uyuyabilecekleri bir gün belki.
Yoksulluk bu döngünün en büyük sebebi. Ama sadece ekonomik değil, vicdani bir yoksullukla da karşı karşıyayız. Çocuk işçiliği bir sonuçtur; eğitime erişememenin, sosyal adaletsizliğin, denetimsizliğin ve toplumsal duyarsızlığın sonucudur. Biz göz yumdukça, sistem görmezden geldikçe, bu düzen sürüyor.
Bir çocuk, okulda olmak yerine inşaatta, tarlada, atölyede çalışıyorsa; o ülkede kalkınmadan, gelişmeden, adaletten bahsedemeyiz. Çünkü çocuklar sadece birey değildir; bir toplumun aynasıdır. O aynada yorgun gözler, nasırlı eller ve erken çöken omuzlar varsa, o toplumun geleceği puslu demektir.
Ve sadece çalışan çocuklar değil, sevgiden, oyundan, eğitimden, sağlıktan yoksun büyüyen çocuklar da bu sistemin kurbanı. Yetersiz beslenen, soğukta yatan, aile içi şiddete maruz kalan çocuklar… Onlar da görünmeyen çocuk işçiler aslında; hayatın yükünü küçük yaşta omuzlayanlar.
Peki, ne yapacağız? Önce susmayacağız. Sonra hesap soracağız. Devletten etkin denetim, eğitimde fırsat eşitliği, sosyal destek mekanizmaları talep edeceğiz. İşverenleri, politikacıları, hatta kendimizi sorgulayacağız. Çünkü bu sadece bir ekonomik mesele değil, ahlaki bir sınavdır.
News
