Eyy beni maddiyatla, şiddetle vb. şeylerle korkutabileceğini düşünen ayak takımı…
Siz gerçekten ne sanıyorsunuz? Yalakalık sofrasında diz çökmüş, “Haklısınız efendim” diyen bir gazeteci mi arıyorsunuz? Kusura bakmayın, o ben değilim.
Suya sabuna dokunmayan, her söze “Siz bilirsiniz efendim” diye boyun eğen, kalemi sahibinin sesi olan bir gazeteci mi istiyorsunuz? O da ben değilim.
Korkudan titreyen, “Aman bana dokunmayın” diye köşesine sinen, el etek öpen bir pısırık arıyorsanız yine yanlış kapıdasınız. “Padişahım çok yaşa” diyenlerden olmadım, olmayacağım.
Ben kendimi bildim bileli fikrini eğip bükmeyen, sözü saklamayan biriyim. Yazdıklarım herkesin hoşuna gitmek zorunda değil. Doğruları yazıyorum ve söylüyorum diye isterseniz beni sevmeyin, kimsenin sevmesine de ihtiyacım yok. Şu dünya üzerinde yalnız kalsam doğruları söylemeye devam edeceğim, doğru bildiğim yoldan şaşmam, eğilmem bükülmem. Haklının, mazlumun yanında oldum her zaman. Rüzgâra göre yön değiştirenlerden olmadım, topaç gibi dönmedim. Evet, bunun bedelini çok ödedim. Ama ne oldu? Ayakta kaldım. Dimdik… Beni tanımıyorsunuz!
Bir lokma ekmeğim varsa yerim. Yoksa da ölümden öte köy yok ama yine de başımı eğmem. Şerefimi üç kuruşa satanlardan, kalemini kiraya verenlerden olmadım, olmam.
Bu yazıyı, yıllardır dilimden düşmeyen bir gerçeği hatırlatarak bitirmek istiyorum:
Bu dik başlılığım, haksızlığa boyun eğmeyen yapım, doğru bildiğimden şaşmama hâlim yüzünden belki de kaderim kolay bir son olmayacak. Ama mesele nasıl gittiğim değil; neyin uğruna yürüdüğüm. Bir gün karanlığın içinden gelen bir suskunluk, bir köşede sıkılan bir yumruk ya da bir kapının ardındaki soğuk duvarlar karşıma çıkabilir.
Ama bilin ki…
Bu yolun sonunda ne olursa olsun, susturulamayan bir sesin, eğilmeyen bir duruşun hatırası benim için en büyük onur olur.
Hoşçakalın. Sağlıcakla ve omurgalı kalın.
News
